Soms moet je niet harder werken, maar dieper denken
Soms komt alles samen. Een leerling die onverwacht straalt. Een collega die een rake observatie deelt. Een artikel dat je raakt. En ineens weet je: het is tijd om woorden te geven aan wat al langer onder de oppervlakte borrelt.
Onderwijs is geen systeem. Geen methode. Geen spreadsheet. Onderwijs is ontmoeting. Vertrouwen. Frictie. Groei.
Ik zie het elke dag. In mijn werk als docent, trainer, coach. In de hybride leeromgevingen die we bouwen. In de projecten waarin leerlingen niet alleen leren, maar ook leven. Maar telkens als ik iets wil zeggen over wat onderwijs kan zijn, voel ik de noodzaak om mijn eigen denken te bevragen.
Want ook mijn ideeën rusten op aannames. Bijvoorbeeld:
-
Dat vernieuwing altijd beter is dan verfijning
-
Dat samenwerking vanzelf leidt tot kwaliteit
-
Dat authenticiteit altijd wordt gewaardeerd
-
Dat leerlingen floreren als ze eigenaarschap krijgen
Maar wie zegt dat dat klopt?
Een onderwijssocioloog zou kunnen stellen dat deze ideeën voortkomen uit een middenklasse-denkkader: het verlangen naar autonomie, creativiteit en groei. Terwijl sommige leerlingen juist stabiliteit, structuur en voorspelbaarheid nodig hebben. Vernieuwing kan dan ontwrichten. Eigenaarschap kan overweldigen.
En authenticiteit? Die kan botsen met groepsnormen.
Mijn methodiek is ook niet feilloos. Ik baseer me op praktijkervaring, gesprekken, intuïtie. Maar waar zijn de harde data? De contextuele analyses? Zonder die onderbouwing blijft mijn visie kwetsbaar en dat moet ik durven erkennen.
Daarom wil ik radicaal andere perspectieven toelaten. Bijvoorbeeld:
-
Wat als onderwijs niet draait om groei, maar om bescherming?
-
Wat als we minder focussen op zelfontplooiing, en meer op collectieve verantwoordelijkheid?
-
Wat als we leerlingen niet voorbereiden op ‘de toekomst’, maar helpen om het heden te dragen?
Er zijn concrete tegenvoorbeelden die mijn denken uitdagen:
-
De casus van ROC Midden Nederland, waar grootschalige vernieuwing leidde tot burn-out en demotivatie
-
De Amsterdamse pilot ‘Onderwijs in verbinding’, waar samenwerking leidde tot bureaucratie en rolverwarring
-
WRR-onderzoek dat laat zien dat vernieuwingsdrang vaak voortkomt uit beleidsdruk, niet uit pedagogische noodzaak
En toch, ondanks deze kritieken, blijf ik geloven in de kracht van onderwijs dat raakt. Dat durft te ontwerpen. Dat leerlingen ziet als mensen, niet als cijfers.
Dat docenten ruimte geeft om te stralen, niet om te overleven.
Want wat ik zie in de hybride bouwplaats op onze school, in de projecten van BWI en PIE, in de gesprekken met EO en ZW-collega’s, dat is geen theorie.
Dat is leven. Dat is onderwijs dat uitnodigt.
En dat is precies wat ik met mijn praktijk wil versterken: leeromgevingen waarin mensen zichzelf mogen zijn, mogen groeien, mogen botsen en mogen schitteren.
Want groei vraagt niet alleen kennis, maar ook ruimte. Ruimte om te voelen, te reflecteren, te ontladen. In mijn werk, zowel in het onderwijs als in mijn coachingspraktijk, zie ik hoe krachtig het is als mensen zichzelf mogen zijn.
Access Bars, MTVSS, coaching, training… het zijn geen losse diensten. Het zijn verschillende ingangen naar hetzelfde doel: meer rust, meer helderheid, meer ruimte om te groeien.
Dus ja, ik neem mijn eigen denken onder de loep. Ik vraag om kritiek. Ik wil frictie. Want zonder frictie geen scherpte. En zonder scherpte geen waarheid.
Maar ik blijf ook staan in mijn waarden: authenticiteit, verbinding, moed, liefde. Want uiteindelijk is dat wat blijft. En dat is wat ik wil doorgeven, in onderwijs, in coaching, in behandeling.
Wil je hierover in gesprek binnen jouw team, organisatie of persoonlijk traject?
Neem gerust contact op, ik werk graag mee aan leeromgevingen die raken en helen.
#OnderwijsMetVisie #AuthentiekLeiderschap #PedagogischMeesterschap #HybrideLeren #FrictieGeeftScherpte #ProfessioneleGroei #SkillsForLife #AccessBars #MTVSS #MensgerichtOnderwijs
Reactie plaatsen
Reacties