Rust trekt het leven aan, onrust verjaagt het.

Ken je dat gevoel? Dat moment waarop je je opgejaagd voelt, waarin je van het ene naar het andere rent, steeds maar bezig, steeds maar verder? Het lijkt alsof het leven je steeds ontglipt, alsof je achter de feiten aanholt. En dan ineens, op een zeldzaam rustig moment, merk je hoe de wereld om je heen verzacht, hoe mensen naar je toe komen, hoe het leven zich als vanzelf ontvouwt. 

De Zwitserse schrijver Gottfried Keller verwoordde het ooit treffend: "Ruhe zieht das Leben an, Unruhe verscheucht es." Vrij vertaald: rust trekt het leven aan, onrust verjaagt het. Een wijsheid die eenvoudiger klinkt dan hij in praktijk blijkt te zijn. Want hoe vaak staan we onszelf werkelijk toe om tot rust te komen? Hoe vaak geven we ruimte aan stilte, zodat het leven ons kan vinden? 

Het verhaal van de tuinier en de vogels 

Een tuinier werkte jarenlang in zijn tuin en wilde graag dat vogels zich zouden vestigen in zijn bomen. Hij was ongeduldig, strooide overal zaden, hing lokvoer op en maakte lawaai om ze te roepen. Maar de vogels bleven weg. Gefrustreerd gaf hij het op en ging rustig op een bankje zitten. Hij sloot zijn ogen, haalde diep adem en genoot van het moment. En toen, terwijl hij stil zat en niets deed, kwamen de vogels vanzelf. Eerst eentje, toen twee, en uiteindelijk een hele zwerm. 

Dit simpele beeld laat zien hoe het leven werkt. Wanneer we jagen, dwingen en onszelf verliezen in onrust, jagen we vaak precies datgene weg wat we verlangen. Maar wanneer we vertragen, vertrouwen en ruimte laten, komt het naar ons toe. Rust creëert een magneetwerking, terwijl onrust een afstotende kracht heeft. 

De kracht van stilte en overgave 

We leven in een wereld die snelheid en productiviteit verheerlijkt. Stilstaan voelt als verspilling, wachten als tijdverlies. Maar juist in de stilte en de leegte ontstaat iets nieuws. De beste ideeën komen niet wanneer je geforceerd denkt, maar in een moment van ontspanning, onder de douche, tijdens een wandeling of wanneer je net wakker wordt. 

Ook in relaties werkt dit principe. Mensen voelen zich aangetrokken tot wie rustig en aanwezig is. We vertrouwen op wie in balans is, op wie niet gedreven wordt door haast, maar door een diepere innerlijke rust. Rust straalt uit, trekt mensen en mogelijkheden aan. Onrust daarentegen, maakt nerveus, creëert afstand en belemmert verbinding. 

Hoe kun je rust vinden? 

• Creëer momenten van stilte. Begin je dag niet meteen met je telefoon of werk, maar neem een paar minuten de tijd om gewoon te ‘zijn’. 

• Wees bewust van je ademhaling. Haal diep adem en vertraag. Ademhaling is de sleutel tot rust. 

• Laat controle los. Niet alles hoeft direct opgelost of beslist te worden. Laat ruimte voor het leven om zich te ontvouwen. 

• Zoek de natuur op. De natuur kent geen haast en toch wordt alles volbracht. Een wandeling kan wonderen doen. 

• Oefen vertrouwen. Geloof dat het leven zijn eigen ritme heeft en dat niet alles op jouw kracht hoeft te gebeuren. 

Rust als uitnodiging 

Rust is geen stilstand, het is een vorm van diepe openheid. Wanneer we leren om meer in rust te leven, ontdekken we dat het leven vanzelf naar ons toekomt. Wat als we minder zouden jagen en meer zouden vertrouwen? Wat als we het leven de ruimte geven om ons te vinden? Misschien zouden we dan ontdekken dat alles waar we zo naar zoeken, al veel dichterbij is dan we denken. 

Dus de volgende keer dat je je opgejaagd voelt, herinner jezelf aan de tuinier en de vogels. Neem een stap terug. Ga zitten. Adem in. Laat het leven naar je toe komen.